Γραφή...μεγάλων αποστάσεων

Το Δίκτυο Λεσχών «Ανάγνωσις» που αποτελείται από τις Λέσχες Ανάγνωσης «Βιβλιοτρόπιο» και «Πυρείον» σε συνεργασία με το Κέντρο Λόγου και Τεχνών «Τεχνοδρόμιο» διοργανώνει την εκδήλωση

Γραφή… μεγάλων αποστάσεων 

Μια κουβέντα με τους λογοτέχνες

Κώστα Μακρίδη, Ανδρέα Μαλόρη, 
Λουΐζα Παπαλοίζου και Αιμίλιο Σολωμού

Η συζήτηση θα περιστραφεί γύρω από τη διαδικασία της μυθιστορηματικής γραφής, τις δυσκολίες μετάβασης από τη μικρή στη μεγάλη φόρμα αλλά και τις ιδιαιτερότητες του μυθιστορήματος στην Κύπρο.


Παρασκευή 14 Μαρτίου 2014, στις 19:30
Κέντρο Λόγου και Τεχνών Τεχνοδρόμιο (Οδός Γρηγόρη Αυξεντίου 9, 3021, Λεμεσός)

Πληροφορίες: τηλ. 99 667599, 99 526772

Λίγα λόγια για τους λογοτέχνες

Κώστας Μακρίδης 
Γεννήθηκε στην Λεμεσό το 1949. Σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και άσκησε την δικηγορία για τρία χρόνια. Το 1978 δημιούργησε το βιβλιοπωλείο-πολιτιστικό κέντρο ΘΕΜΕΛΙΟ, το οποίο από το 1981 λειτούργησε και ως Γκαλερί. Από το 1993 μέχρι σήμερα διευθύνει τον Τεχνοχώρο ΦΑΣΜΑ, που δραστηριοποιείται κυρίως στον τομέα των συλλεκτικών ειδών, με ιδιαίτερη έμφαση στο παλιό Κυπρολογικό βιβλίο.
Μαζί με τον Μάριο Αγαθοκλέους και τον Χριστάκη Κ. Μελίδη εξέδιδαν το λογοτεχνικό περιοδικό Η ΑΜΑΞΑ, ενώ από το 1993 μέχρι το 2001 εξέδιδε την πολιτιστική επιθεώρηση ΔΙΑΔΡΟΜΗ.
Υπήρξε  ιδρυτικό στέλεχος της Κινηματογραφικής Λέσχης Λεμεσού και της  Εταιρείας Θεατρικής Ανάπτυξης Λεμεσού. Έγραψε, κατά καιρούς, κριτική θεάτρου και κινηματογράφου, καθώς και κείμενα για την τέχνη και την καλλιτεχνική δημιουργία σε εφημερίδες και περιοδικά. Διετέλεσε μέλος κριτικών επιτροπών για τους Αγώνες Σχολικού Θεάτρου, που διοργανώνει ο ΘΟΚ,  μέλος κριτικής επιτροπής για το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Κυπρίων Σκηνοθετών, ενώ υπήρξε εισηγητής σε σεμινάρια κινηματογράφου που διοργάνωσε το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού και άλλοι φορείς.
Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: ΣΤΑΘΜΟΣ ΑΝΕΦΟΔΙΑΣΜΟΥ 1981, ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ 1983 (κρατικός έπαινος), ΑΣΚΗΣΗ ΔΟΛΙΟΦΘΟΡΑΣ 1987, ενώ συμμετείχε στην κοινή έκδοση ΔΕΚΑ ΓΡΑΦΕΣ, το 1981.
Υπό έκδοση βρίσκεται η ποιητική του συλλογή ΑΘΕΑΤΑ ΠΕΔΙΑ και το μυθιστόρημα ΕΥΕΡΓΕΣΙΑ ή ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ.

Ανδρέας Μαλόρης 
Ο Ανδρέας Μαλόρης γεννήθηκε στην Αχέλεια της Πάφου. Σπούδασε ιατρική στη Θεσσαλονίκη και στο Johannesburg της Νοτίου Αφρικής και από το 1991 εργάζεται στη Λεμεσό.
Το 1981 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα γράμματα με τη συμμετοχή του στον Πρώτο Πανελλαδικό Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Ε.Φ.Ε.Κ.Θ. όπου και βραβεύτηκε με το Πρώτο Βραβείο Ποίησης.
Το 1983 εξέδωσε την ποιητική συλλογή «Τα τριάντα ποιήματα».
Το 1997 εξέδωσε την πρώτη του συλλογή διηγημάτων με τον τίτλο «Τα μπαλόνια άφαντα» η οποία και βραβεύτηκε με το Κρατικό Βραβείο από τις Πολιτιστικές υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας της Κύπρου.
Το 2003 εξέδωσε την δεύτερη του συλλογή διηγημάτων με τον τίτλο «Τίποτα, τίποτα» η οποία επίσης βραβεύτηκε με το Κρατικό Βραβείο.
Το 2012 εξέδωσε την τρίτη του συλλογή διηγημάτων με τον τίτλο «Εκκαθάριση προσωπικού».
Διηγήματα και ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί κατά καιρούς σε λογοτεχνικά περιοδικά και ανθολογίες ποίησης και διηγήματος. Διηγήματά του έχουν μεταφρασθεί και δημοσιευθεί στα Αγγλικά, Γερμανικά, Ιταλικά, Τουρκικά και Βουλγαρικά.

Λουίζα Παπαλοΐζου 
Η Λουίζα Παπαλοΐζου (1972) γεννήθηκε στη Μόρφου και μεγάλωσε στη Λεμεσό. Σπούδασε στην Αγγλία και στη συνέχεια στην Αμερική όπου έζησε για έντεκα χρόνια. Για το βιβλίο της «Απειλούμενα Είδη» (Εκδόσεις Αφή) τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας Πρωτοεμφανιζόμενου Λογοτέχνη το 2010.

Αιμίλιος Σολωμού
Γεννήθηκε το 1971. Σπούδασε Ιστορία-Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Δημοσιογραφία σε τριτοβάθμια σχολή. Εργάστηκε για πέντε χρόνια (1990-1995) σε πρωινή καθημερινή εφημερίδα. Είναι εκπαιδευτικός στη Μέση Εκπαίδευση. Διηγήματά του δημοσιεύτηκαν σε λογοτεχνικά περιοδικά της Κύπρου και της Ελλάδας. Ορισμένα μεταφράστηκαν στα βουλγάρικα, τα τούρκικα και τα αγγλικά. Εξέδωσε τα μυθιστορήματα Το Σκιάχτρο (2000), Ώσπερ στρουθίον, τάχος επέτασας (2003/το 2013 μεταφράστηκε κυκλοφόρησε στη Βουλγαρία), Ένα τσεκούρι στα χέρια σου (2007, Άνευ/Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος), Το Ημερολόγιο μιας απιστίας (εκδ. Ψυχογιός 2012/Βραβείο Ευρωπαϊκής Ένωσης 2013).

Τι είναι συγγραφέας;

 της Κατερίνας Σχινά.

Πριν από χρόνια, η κοινωνιολόγος της τέχνης και ερευνήτρια στο γαλλικό Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών Nathalie Heinich εξέδωσε το βιβλίο “L’ epreuve de la grandeur”: θέμα του τα λογοτεχνικά βραβεία και η επίδρασή τους στους τιμηθέντες συγγραφείς. Μέσα από μια σειρά συνομιλιών με πολυβραβευμένους συγγραφείς – από τον νομπελίστα Κλωντ Σιμόν ως τον Μισέλ Τουρνιέ, και από την Ανί Ερνό ως τον Αντρέι Μακίν –  η ερευνήτρια διαπίστωνε ότι πίσω από το χαμόγελο της αφίσας ή του τηλεοπτικού παραθύρου κρυβόταν είτε ένα ‘αδικαιολόγητο αίσθημα μεγαλείου’ , είτε μια ‘μεθεόρτια μελαγχολία’, συνέπεια ενός αισθήματος «αποπροσωποποίησης», που οι περισσότεροι συγγραφείς ομολογούσαν ότι τους βάραινε μετά την βράβευση. Ίσως γιατί, καθώς έγραψε ο Καμύ, κάθε εκπλήρωση, έτσι καθώς υποχρεώνει σε μια υψηλότερη εκπλήρωση, είναι δουλεία. Ίσως γιατί η ικανοποίηση στη λογοτεχνία δεν έρχεται ποτέ: δεν υπάρχει μεγάλος συγγραφέας που να μη νιώθει ότι τον πρόδωσαν οι λέξεις του.  Ενδεχομένως γι’ αυτό σημειώνει η Heinich στο βιβλίο της, όσο δικαιωμένοι, αποδεκτοί, σεβαστοί και αν είναι οι ερωτώμενΈοι, στην ερώτηση «με τι ασχολείστε;» οι περισσότεροι διστάζουν να δηλώσουν ως επαγγελματική ιδιότητα: «συγγραφέας».

Έχει περάσει μια δεκαετία από τότε που η ερευνήτρια επανήλθε στο ίδιο πεδίο με ένα ακόμη βιβλίο (τίτλος του “Etre ecrivain”). Αυτή τη φορά, αποσκοπούσε να κατανοήσει τη διαδικασία μέσω της οποίας παγιώνεται η συγγραφική ιδιότητα, μιλώντας με δεκάδες  δημιουργών, την ανωνυμία των οποίων διαφύλαξε σχολαστικά. Βέβαια, όπως ομολογούσε και η ίδια, ένα ερωτηματολόγιο δεν αρκεί για να διεισδύσει κανείς στο μυστήριο της δημιουργίας· και παρά την φιλοδοξία της «να αναλύσει τα συστατικά αυτής της τόσο ιδιαίτερης ενασχόλησης» τα συμπεράσματά της δεν ήταν ιδιαιτέρως πρωτότυπα. Η συγγραφική ιδιότητα, έγραφε, αποκτάται μέσω μιας διπλής κίνησης που αρχίζει ως «αναρρίχηση στην μοναδικότητα» για να ολοκληρωθεί ως «αναρρίχηση στην αντικειμενικότητα». Ο συγγραφέας επιδιώκει να ξεχωρίσει, όχι μόνο απ’ όλους τους άλλους, αλλά κυρίως από τους ομότεχνούς του: «Ο δημιουργός πρέπει να είναι όχι μόνο πρωτότυπος και ανανεωτής, αλλά και ‘ο μόνος’», σημείωνε· κι ακόμη: «Η μοναξιά του συγγραφέα πρέπει να έρθει αντιμέτωπη με την αναγνώριση του κοινού, με τη δημοσίευση, τη φήμη ή την υστεροφημία – τότε επέρχεται ό, τι ονομάζω ‘αναρρίχηση στην αντικειμενικότητα’».

Ωστόσο, παρά την ρευστότητα του βιβλίου και την αδυναμία του να απαντήσει στο ερώτημα «τι σημαίνει να είσαι συγγραφέας» η ‘περιγραφική κοινωνιολογία’ της Heinich, προσφέρει ένα ενδιαφέρον πορτρέτο του σύγχρονου λογοτέχνη. Από τον «επιτυχημένο μυθιστοριογράφο» που δηλώνει «η ποίηση; μα με τους όρους της αγοράς είναι καταστροφή!» ως τον «ρομαντικό» ( «οι συγγραφείς είναι πλάσματα θαυμαστά»), τον «μυστικιστή» («το να είσαι συγγραφέας είναι για μένα μια πνευματική συνθήκη, ανεξάρτητα από τα βιβλία που παράγεις») και τον «πολυγράφο» («ένας συγγραφέας δεν μπορεί να αρκείται στην αόριστη, την ιδανική ιδιότητα του ‘καλλιτέχνη’: πρέπει να είναι ένας επαγγελματίας της γραφής. Η συγγραφή είναι επάγγελμα») οι λογοτέχνες που απάντησαν στις ερωτήσεις της Heinich εμφανίζουν τα πιο διαφορετικά πρόσωπα, τις πιο διαφορετικές απόψεις. Σε ένα σημείο μονάχα συγκλίνουν: στο ότι με δυσκολία θα αυτοπροσδιορίζονταν ως συγγραφείς. Ίσως (για να επισφραγίσουμε με την τελευταία αυτή φράση την διαδοχή των υποθέσεων με την οποία ξεκίνησε αυτό το σημείωμα) γιατί η θλίψη (και η αυτοαμφισβήτηση) αρχίζει, όταν στο λογοτεχνικό έργο μπει η τελευταία τελεία.

Πηγή: http://www.oanagnostis.gr/